On bir dəqiqə

İnsan öz mahiyyətini yalnız son həddə gedib çataraq anlaya bilər»

Bəşər nəslinin övladısa bir həftə susuz, iki həftə yemək yeməksiz, illərlə evsiz keçinə bilər – amma tənhalığa tab gətirə bilməz. Tənhalıq – ən sərt cəza, ən ağır əzabdı

kimsə kimsəni itirə bilməz, çünki kimsə kimsəyə məxsus deyil.

bəzi şeyləri həmişəlik itirmək olar

diqqətli göz mütləq özünə lazım olanı görəcək.

Bütün xalqların belə bir deyimi var: «Gözdən uzaq, könüldən iraq». Mənsə iddia eləyirəm ki, dünyada bundan yalan bir söz yoxdu. Gözdən nə qədər uzaq olursa, könlünə o qədər yaxın olur.

Çünki mən – birinciyəm, mən də elə sonuncuyam.

Mən – hörmət olunan və nifrət edilənəm.

Mən – sərgərdan və müqəddəsəm.

Mən – qadın və bakirəyəm.

Mən – ana və qızam.

Mən – anamın əlləriyəm.

Mən – sonsuzam, amma uşaqlarım saysız-hesabsızdır.

Mən – nikahda xoşbəxtəm və ərdə deyiləm.

Mən – həm dünyaya gətirən, həm də əbədiyyətəcən

nəsil verməyəcək kəsəm.

Mən – doğuş əzablarını yüngülləşdirirəm.

Mən – ər və arvadam.

Ərimi doğan da mənəm.

Mən – atamın anasıyam.

Mən – ərimin bacısıyam.

Mənə əbədi səcdə eləyin.

Çünki mən – pisəxlaqlı və genişqəlbliyəm.

Haq–Həmmadidə tapılmış

Mizidaya himn, b.e.ə. III, yaxud IV əsr.

Bəzi kitablar bizi arzulamaq məcburiyyətində qoyurlar, o birilər gerçəkliyə qərq eləyirlər, amma onların hamısına müəllif üçün ən vacib hiss – səmimiyyət hopub.

kasıbların xasiyyəti belədi – fəlakət başlarına torbayla tökülsə də, hər halda ümid qalır.

Adamlar rejimi gözləyirlər, parik geyirlər, saatlarla kosmetik kabinetlərdə, yaxud gimnastika zallarında otururlar, bədənlərinin üstünlüklərini göstərən, çatışmazlıqlarını gizlədən paltarlar geyinirlər, qığılcım saçmağa cəhd göstərirlər – nə olsun? Axırda yatağa girirlər, bu da cəmi on bir dəqiqə çəkir. On bir dəqiqə – vəssalam. Göylərə qaldıran heç nə yoxdu – sönən alovusa heç nəylə alovlandırmaq olmaz.