William Shakespeare

Өліп-өшіп сүйген де азап.

Өліп-өшіп жек көрген де азап.

Екеуі де ессіздік пен соқырлық.

Бос азап пен құр ермек.

Өлмек пе, қалмақ па — ендігі сауал екі ұдай.
Өмір, өлім — арпалыс. Татар дәмім
Таусылды деп бас ием бе тағдырға,
Әлде мынау қасіреттің селімен
Жан шыққанша жағаласып, бұлардың
Бітірсем бе істерін? Өлмек. Ұмыт болмақ.
Үзіп тастап ой-арманның арқауын,
Тәнге тәуел азап-сордан арылмақ.

Төзбес еді-ау жан баласы жалғанда
Масқарадай мазағына ғасырдың;
Көнбес еді жебір мықты жегенде,
Қорлағанда тоғышарлар, мансаптар,