Halil Cibran

Neşeli olduğunuz zamanlarda gözlerinizi yüreğinizin derinliklerine çevirirseniz, size sevinç veren şey uğruna bir zamanlar kederlenmiş olduğunuzu fark edersiniz.

nlar kendi uyanışları içerisinde seslendiler bana: “Bu uçsuz bucaksız denizin, uçsuz bucaksız sahilinde, sen ve içinde yaşadığın bu dünya, bir toz zerresinden başka bir şey değilsiniz.”

uhumu yedi kere küçük gördüm ben:
İlki, yükseklere çıkabilecekken, alçakgönüllü olayım diye yerlerde süründürdüğünü gördüğüm zamandı.
İkincisi, yürüme engelli olanın yanında aksayarak yürümeye çalıştığını gördüğüm zamandı.
Üçüncüsü, zorla kolay arasında bir seçim yapışması istenildiğinde, kolay olanı seçtiğini gördüğüm zamandı.
Dördüncüsü, bir hata işlediğinde, başkalarının da hata işlediğini düşünüp kendini rahatlattığı zamandı.
Beşincisi, zayıflıktan kaçınırken, sabrını kuvvetli olan için harcadığı zamandı.
Altıncısı, yüzündeki çirkinliği küçümseyip, bunun kendi maskelerinden biri olduğunu unuttuğu zamandı.
Ve yedincisi, bir övgüdür tutturup, bunun bir erdem olduğunu düşündüğü zamandı.