Қалмақан Әбдіқадыров

«Осы жабыса бiткен қос ағаштай, құшақтасқан достығымызды қара жер айырсын»,

«қалыңсыз қыз болса да, кәдесiз қыз болмайды»

Асаным мен Үсенiм,

Менiң өрбiген өмiрiмдi, тасыған қайратымды берген сол анам. Мен оның Кавказдың алып тауындай, биiк күннiң шуағындай жылы, мейiрбандық еңбегiнiң тозаңын да өтегенiм жоқ. Менi бiлген кiсi – менен бұрын соны бiлсiн. Онан басқа кiсi менi асырап, кемелiме келтiре алмас едi», – дейтiн марқұм.

птылар, қалбалақтап жүрiп, бiр жерлерiңдi қақтырып аларсыңдар, кейiн қаш!
– Мынаның сөзi қандай дөрекi! Қожайындарға қалай түйеден түскендей

жауап қатқан жан болмайды. Менiң әкемнiң та

Ерекше бiткен күш – өрт сияқты. Ол орынды тұтанса тасты балқытып, темiрге айналдырады. Орынсыз тұтанса елдi өртейдi.

Бұзауынан көтерiп үйренген жай кiсi, палуан көтере алмайтын атан өгiздi көтередi. Ауырды көтеру үшiн оның әдiсiн үйрену керек

ұлт үшiн тумайды, жұрт үшiн туады

Үйде ауылдың намысын, түзде елдiң намысын ойла