Думан Рамазан

бiр нәрседен қорқамын! – дедiм әңгiменi басқа арнаға бұрғым келiп.

– Неден?

– Ғашықтықтан... Ғашық болып қалудан. Ғашықтықтың азабынан.

Қарақотырлана бастаған махаббат жарасын тағы да өзің тырнай қанатып, жанымды жаралап кеттің!..

Жастығың мен сұлулығыңнан жасқанып, бiрден желдей үйiрiп әкетуге батылым жете бермеген. Шоқтай жанған жанарыңдағы жарқыл да өңменiмнен өткендей, жiгерiм жасып, алыпқашпа көңiлiм жүнделген түйедей жуасып сала беретiн.