Charles Baudelaire

Hoşgörüyle dengelenmiş hafif ironik bir düşünce tarzı, yoğun bir kendinden memnuniyetle dolu yalnızlık düşüncesi, kendimin tahammül edemediği alaycı bir mutluluk, kendi benliğimden fırlama dürtüsü, aşırı nesnellik, varlığımın doğayla oluşturduğu karışım.

İnsanoğlunun içinden çıkardığı o ikinci gençlik ne denli gerçek ve alevlidir! Ama aynı zamanda o çarpıcı zevkleri ve o yatıştırıcı mutlulukları ne kadar da korkunçtur. Ve buna rağmen yargıçlar, yasa koyucular, dünyanın insanları, mutluluk sizi yumuşatıverir, zenginlik sizin için erdemi ve sağlığı arttırır, ruhunuzdan ve vicdanınızdan gelerek söyleyin hepiniz, aranızdan kim melek içen bir adamı mahkûm etme cesaretine sahiptir?

Şarap insanoğluna benzer: Hiçbir zaman nereye kadar ona değer vereceğinizi ve onu aşağılayacağınızı, ne kadar seveceğinizi ve ondan nefret edeceğinizi, onun ne denli belirsiz eylemlere ya da korkunç cinayetlere muktedir olduğunu asla bilemezsiniz.

Bazen kendimi şarap için “ruhuyla, düşünce yolundan başka bir yolla anlaşamayan düşüncelerin sesiyle konuşuyor” derken bulmuşumdur.

Bana sen hayat verdin

Kötü sarhoşlar vardır; onların doğası kötüdür. İyi adamın mükemmel hale geldiği gibi kötü adam da tiksinç hale gelir.

Düşüncelerinin yalnızlığında yaşa ve insanlara acı çektirmekten kaçın

“Şevk ve arzu insanoğlunu doğa ötesi bir varoluşa yükselttiğine göre, rasyonel ve tinsel insanoğlunun şairane ebediyete erişmek için neden yapay yolları tercih ettiğini anlayamıyorum. Büyük şairler, filozoflar, kâhinler arzuyu saf ve özgür bir şekilde icra ederek hem sebep hem sonuç, hem özne hem nesne, hem büyücü hem uyurgezer olabilecekleri bir ruh halinde olmayı başaran varlıklardır.”