Исраил Сапарбай

Көздерiңе бiр мұңды құйып алып

Маған қарай бересiң жиi нағып?

Сенесiң бе,

Соңымнан ересiң бе,

Кетер болсам көз көрмес қиырға алып?

Қалқам, маған, өтiнем, қиылмағын,

Қиылмағын, онсыз да қиын халiм.

Сен жүрсің жұмбағыңды қиындатып,

Мен жүрмін мимырт халде миым қатып.

«Бұл қалай?» – деп сұрауға мұршасы жоқ

Күн мен ай өтіп жатыр құйындатып.

* * *

Өзіңді тану өткенді таразылаудан басталады.

* * *

Қызға қарасам,

Ұнағым келеді.

Айнаға қарасам,

Жылағым келеді.

* * *

Шіркін-ай, Демократия дегеніңіз рахат бір дүние екен ғой: капитализмнің шекпенін киіп, социализмнің сөзін сөйлеп жүрміз!

Қарлы жапан. Жалғыз Ай адасып жүр көкте кең,

Мынау өңір, мына өлке бұрынғыдан бөп-бөтен.

Ақ қайыңды қуарған қалай ғана көктетем?

Кім өтті екен өмірден... өзім өлген жоқ па екем?...

Біз кімбіз? Кім болғымыз келеді? Біріншісі күмән. Екіншісі арман. Күмәннен арылмай арманның ауылы көрінуші ме еді!..