Оралхан Бокей

еге біз осы жар төсегіне жеткенше жанымыз шығып кетердей жақсы көреміз де, жылдар жылжыған сайын, от болып жанған сезіміміз

Адамның жаны — сірне. Тағдыр табанына салып, уақыттың оты қанша шыжғырғанмен, майын ерітіп тауыса алмайды екен

Мен осы бір нәрсеге таң қаламын, — деді сұқ саусағын шошайтып. — Неге біз осы өтірік сөйлейміз, өтірік күлеміз, қысқасы — өтірік өмір сүреміз, а? Неге біз осы өзіміздің бұл әлемге артық, түкке де керегіміз жоқ бейшара мүскін екенімізді мойындамаймыз. Қазір жоқ болып кеттік делік. Сен де, ей орыс, сен де, ей қазақ... Жоқпыз... дүниенің қылшығы қисая ма?

«НЕГЕ Б13 ОСЫ ҚАТЫГЕЗ ДЕ, ҚАСИЕТСІЗ БОЛЫП КЕТТІК... НЕГЕ Б13 ОСЫ...»

Алайда жас шағында кісі қателікке көп ұрынады, тегінде, адамға ақыл қартайғанда керек-ау, алжымас үшін, алжаспас үшін...

Адамның ішкі сыры да артық ішкен арақ секілді, анда-санда сыртқа шығарып тұрмаса, запыранға айналып, көңіліңді лоблытып, жүрегіңді сыздатып азаптайтыны рас

біртін-біртін, қызуы қайтқан қарағайдың шоғындай суына береміз

Өтірік сөйлесек те, өтірік өмір сүруге болмайды ғой.

Адамның көз жасы — жанының нөсері, сіркіреп

сіркіреп алса, арты айығады, көңілі көгереді