Zeplin

“Ah, yabanarılarına bayılırım, çok harikadırlar. Doğa kanunları ne der biliyor musun, aslında uçmamaları gerekirmiş, tamam mı, yine de uçuyorlar.”
“Evet de nasıl?” diye sordu ilk kız.
“Çünkü uçmamaları gerektiğini bilmiyorlar!”

, yabanarılarına bayılırım, çok harikadırlar. Doğa kanunları ne der biliyor musun, aslında uçmamaları gerekirmiş, tamam mı, yine de uçuyorlar.”
“Evet de nasıl?” diye sordu ilk kız.
“Çünkü uçmamaları gerektiğini bilmiyorlar!”

Ah, yabanarılarına bayılırım, çok harikadırlar. Doğa kanunları ne der biliyor musun, aslında uçmamaları gerekirmiş, tamam mı, yine de uçuyorlar.”

“Evet de nasıl?” diye sordu ilk kız.

“Çünkü uçmamaları gerektiğini bilmiyorlar!”

Başkalarını inciten insanlar, hayal gücü en yüksek olanlardır,” dedi Rebecka.

Göğsümde bir his vardı, bir kıpırtı. O zaman kelimelerle ifade edemiyordum. Ama oralarda bir yerde bir şeyler olduğunu biliyordum. Dünyada bir delik vardı. Ve oraya gitmeye dair bir özlem… Hâlâ o özlemi duyuyorum ama eskiden olduğu kadar kahretmiyor beni. Şimdiye kadar öyleydi. Buranın ışığında o özlemi çiçeklendiren bir şey var

Uzun bir uçak yolculuğu yapmışım da zamanım şaşmış gibi hissediyorum. Güneş göğün çok alçak bir yerinde. Günbatımı sürüyor da sürüyor.

Bunlar her şeyin güzel olduğu zamanlardan kalma kokular: yakacak odun, nane çayı, eski ev.

“Bilmem gerek,” dedi Augusta. “Dünyanın doğası nedir?”

Cin, dişlerinin iki sırasını da göstererek gülümsedi. “Hangisinin?”