Verslaafd aan liefde

En praktisch gesproken levert dissociatie ook best enige verbetering van je situatie: het negatieve patroon richtte veel meer schade aan toen je je er nog niet zo bewust van was, en is door de dissociatie enigszins op non-actief gesteld. Maar tegelijkertijd gaat het fungeren als een soort ballast, alsof je constant een lijk in je koffer meezeult.

De meeste therapieën en trainingen helpen je inderdaad niet veel verder dan te dissociëren van een zelfafwijzend patroon, zonder dat men doorheeft dat hier eigenlijk tevens een meta-zelfafwijzing plaatsvindt (een afwijzing van de zelfafwijzing)

Dit is een van de belangrijkste misvattingen waardoor ons ego en dus ons lijden in stand gehouden worden

We zijn er diep van overtuigd dat ontplooiing inhoudt dat ‘lagere’ psychische automatismen zoals remmingen, afhankelijkheden, verslavingen en dwangmatigheden bestreden en geëlimineerd moeten worden om een beter en gelukkiger mens te worden.

Dissociatie kun je bij jezelf als volgt herkennen: telkens als je een belemmerend patroon of automatisme in jezelf hebt ontdekt, is er een sterke neiging om er vanaf te willen.

In moeilijke periodes hebben mensen in de versmeltingsfase de neiging zich slachtoffer te voelen van hun omstandigheden, en zich afhankelijk te voelen van anderen.

Dit moet je overigens niet verwarren met zelfvertrouwen, want dit gebrek aan twijfel is slechts een dwangmatige afscherming tegen de diepe angst voor zelfafwijzing.

Wie in zo’n ‘versmeltingsfase’ zit, heeft vanwege het geringe vermogen tot reflectie doorgaans geen twijfel over zichzelf, althans over het versmolten deel van zijn zelfbeeld

Stagnatie door versmelting is heel moeilijk te zien bij jezelf, omdat de volledige identificatie met een bepaalde staat van bewustzijn elke reflectie erover uitsluit

De twee stagnerende mechanismen, versmelting en dissociatie, blijven ook nadat volwassenheid bereikt is werkzaam