Анна Каренина

қалды. — Я, — деді сөзін сабақтап. — Солай, я. Айтайын дегенім мынау менің. Таңырқамай-ақ қой маған. Сол қалпындамын мен. Бірақ өзге біреу бар бойымда, содан қорқам мен, — ол соны сүйіп, мен сені жек көрмек болсам да, бұрынғымды ұмыта алмағамын. Мен емес ол. Қазір тұла бойым түгел өзіммін. Өлем енді, өлетінімді білемін, содан сұра оны. Қол-аяғым мен саусағымдағы зілгеуірлерді қазір де сезіп жатырмын. Мынау саусақтарым не деген дөкей десеңші! Бірақ ұзамай бәрі де бітеді оның... Кешірім ет сен, мүлде кешір! — Маған керегі жалғыз сол әне. Мен бір сұмдық жан өзім, бірақ

— Түсіне алмайсың сен. Басым төмен қарап, қайдағы бір шыңырауға шырқап бара жатқанымды сезіп отырып-ақ, сақтанбаймын мен. Сақтанар жайым жоқ әрі.

ді Анна.

— Қайта айтайын бірақ: болары болып қойған факт ол. Содан соң келіп, күйеуіңнен өзге адамды сүйген бақытсыздыққа ұшырадың делік. Бақытсыздық ол; бірақ о да болары болып қойған факт. Соны күйеуің де мойындап, кешірген болатын. — Степан

қалмады тіпті. Білер болсаң, түрінің өзі-ақ тұла бойымды түршіктіріп, шыйыршық атқызады. Бірге тұрар жайым жоқ сонымен, жайым қалмады тіпті. Не істеуім керек мен? Бақытсыз шағымда, бұдан өткен бақытсыздық болмас деп те ойлағамын, бірақ басыма түскен қазіргі сұмдық жайды айтып жеткізе алар емеспін. Сенер болсаң, өз басым соның мейрімді, текті адам екенін, соның тырнағына татымайтынымды біле тұрып та жек көремін өзін. Соны өзім мархабаттылығына бола жек көремін тіпті. Маған тек...

Анна өлуден өзге ештеңе қалған жоқ дейін деп келе жатқанда, Степан Аркадьич аржағын айтқызбай іліп әкетті.

— Әйел дегендер адамды тіпті жаманшылығына бола-ақ жақсы көреді деп естігенім бар, — деді Анна қапелімде, — бірақ соны өзім ізгілігіне бола-ақ жек көріп кеттім. Бірге тұрар жайым

«Бағалай да, пайдалана да білген жоқсың бағалай да, пайдалана да білмедің» деген сөздерді де естіп қалды өзі.

«Бұ несі? Жынданайын дедім бе, әлде? — деді ішінен. — Мүмкін. Жынданғанда неден жынданады, атылғанда неден атылады дейсің?» — деп өзіне өзі жауап берді де, ағасының әйелі Варя кестелеген жастық бас жағында жатқанын көріп, қайран қалды. Жастықтың шашағы

жатыр. Онсыз бірақ өмір сүрер жайым жоқ менің. Қайтып, қалай татулассақ екен десеңші? — деп даусын шығара айтты да, сол сөздерді ой да жүгіртпей, қайталай берді. Сол сөздерді қайталауы, өз сезуінше, басында қаулап тұрған жаңа бейне, жаңа елестердің туу жағын да бөгеп қалды. Ол сөздерді қайталауы қыялын бірақ көп бөгеген жоқ. Жақсы шақтарымен қоса әлгідегі сағы сынған жайы бірінен соң бірі сапырылып тағы да елестей бастады. «Қолын ал»,— деді Аннаның даусы. Күйеуі келіп, бетінен қолын алған соң, мат болып, ұялып тұрған өз бет әлпетін де сезе кетті.

— Ол енді жоқ та, болмайды да, өзі де оны жадынан жоқ етсем деп