Ölmek

“Elbette, sevgilim. İnsan inanamıyor. Şu anda, ben de inanamıyorum. Nasıl da anlaşılmaz bir şey, değil mi? Düşünsene bir kere, senin yanında duran, senin işitebileceğin bir sesle konuşan ben, bir sene sonra toprağın altında olacağım, soğumuş, belki de çoktan çürümüş olacağım.”

ölüme yakın olmak, beni de diğer büyük adamlar gibi filozof yaptı,”

“Bugün Alfred’e gittin mi?” diye sordu birden Marie. “Neden sordun?”
“Gidersin diye düşünmüştüm,” “Neden böyle düşündün?” “Dün akşam epey bitkindin,” “Ah, evet,”
“Alfred’e gitmedin, değil mi?” “Hayır,”
“Ama biliyorsun, dün hastaydın. Bugün de havası rutubetli Prater’e inmek istiyorsun.

İnsan ölüm döşeğinde olunca memleket falan kalmıyor. Yaşayabilmek; işte memleket dediğin şey budur.

Her şey ne kadar boş! Değil mi?”

“Evet, her şey,” diye cevap verdi Marie, “Benim seni sonsuza kadar sevecek olmam hariç.”

Marie’nin, bunu böylesine ciddi bir şekilde söylemesi, Felix’e biraz garip gelmişti. Çünkü onun varlığı, Felix için, bir şey ifade etmiyordu neredeyse. O da, diğer bütün şeylerle birlikte akıp gitmişti. Evet, doğrusu da buydu, insan aslında, etrafındaki şeylere böyle muamele etmeliydi.

Felix, bütün varlığı ile içinde yaşadığı şu ana gömülüp gitmek istedi. Ve iradesinden, son olarak, geçmiş veya gelecek her şeyden kurtulmalıydı. Mesut olmak istiyordu veya en azından sarhoş.

Beni, uzaktan gelen müzik sesi kadar kederlendiren başka bir şey yok şu dünyada.”

Zavallı çocuk, sen yoksa kaderi atlatabileceğini mi sanıyorsun?

Etrafları yürüyen, konuşan, gülen, yaşayan ve ölümü hiç düşünmeyen insanlarla doluydu.

Bundan sonra, böyle bencilce mesut olmamaya yemin etti. Bir anda, mutluluktan başlarının döndüğü o neşe dolu zamanları, bedelini ödeyecekleri günahlarmış gibi düşündü