Türkler

Türkler ve bilhassa ayak takımları her zaman o kadar mutedil davranmazlar. Hele gayrimüslimlere karşı dillerini tutamazlar; birbirlerine karşı genellikle kullandıkları ‘canım’, ‘iki gözüm’ ve ‘kardeş’ gibi tatlı sözler yerine başka dinden olanlara ‘gâvur’, ‘köpek’, ‘dinsiz’ vesaire gibi hakaret kelimeleri sarf ederler. Fakat bütün bu küfürler ancak adi adamların ağzından duyulabilir. Halk tabakasından biraz daha yüksek seviyede bulunanları ve meselâ tüccarlar ile bilim adamları çoğunlukla son derece nazik ve kibar adamlardır: Hele bir yabancıdan hoşlandıkları ve bilhassa o yabancı Türkçe konuşabildiği takdirde âdeta kendi vatandaşları ve dindaşları imiş gibi iltifatları ve hüsnükabulleriyle minnettar bırakırlar”.

“Öfke ile intikam hissinin sonucu olduğu kadar kumarbazlığın da tabiî bir neticesi olan küfürbazlık, Hıristiyan memleketlerinde oldukça yaygın ve utanmaz bir şekilde sarf edilip durduğu hâlde, Türkiye’nin ne sokaklarında duyulabilir, ne de evlerinde işitilir.

Bu memlekette hemen hemen hiçbir cinayet vakası duyulmaz; eğer bir iki fevkalâde vaka meydana gelirse, onlar da ya ani öfke sonucu cinnet geçirmelerden veya yol kesen haydutların eşkıyalıklarından ibarettir”.