Çi

Kafasından düşünceleri uzaklaştırmak istedikçe ağrıdı yüreği. Kendi
varlığını aşacağından, tüm bu yaşadıklarının, zamanı geldiğinde yapılması gerekeni yapabilmesi için
evren tarafından özellikle tasarladığından habersiz, çaresizliğe gömüldü

Hayatın üretim için insana
bağışladığı konfor, üretmek yerine tüketim kaynaklı keyfe adanırsa sonuç hep aynı oluyordu: Keyfin
ve konforun içinde kaybolan mutsuz, tatminsiz, intihar eğilimli kayıp insanlar

Sevgi insanı güçsüzleştiriyor.

Beynimizi bilgiyle yıkamanın zamanı geldi.

Richard Bandler ve John Grinder’a6

İyi olmak aslında sadece bir detaymış. Ne deneyimlemiş olursa olsun, yaşadığı kötülüğe rağmen insanın kendini iyiye çevirecek gücü olmasındaymış tüm mesele. Güç, birinden üstün gelmek ya da istediğinde birinin canını almak değil, biri senin canını aldığında bile kötüleşmemek, onun düştüğü tuzağa düşüp canavara dönüşmemektir. Sana vurana el kaldırmamak, sana vurana el kaldırmaktan çok daha zordur. Asıl, doğruda durmak güç ister.’

Unutma!
Ne olduğunu bulma savaşındasın.
Korkma!
Vazgeçmezsen başaracaksın.

Bir insanın kendi potansiyeline
ulaşabilmesi için dikkatle, incelikle, muhteşem bir zekâyla dizayn edilmişti hayat. Deneyimlerle
anbean şekil veriyordu insana. Acıdığımızda bir sonraki adıma geçebiliyor, gelişebiliyorduk ancak.
Acının kutsallığını anlamalıydı insan, mutlulukla uyuşmadan, kendimizi kandırmadan, başımıza
gelenlere kızmak yerine sahiplenmeliydik

Zamana tabi yaşayan bir varlık nasıl özgür
olduğunu düşünebilirdi. Her saniye bir hücremiz son nefesini veriyor, evrenin siyahlığına ait
oluyordu.

Halkın, hakkı korumak için canını feda ederek kurduğu demokrasi, yönetenlerin
pezevenkliğini yaptığı bir fahişeye dönüşmüş, gücü olana hizmet eder olmuştu.