Şiirler

Ey sesimi keskin bir bıçak gibi

Kınında saklayan çağ

Ey sabırla bileyen günlerimi.

Yaşayıp durduğumuz anların

Uçsuz bucaksızlığında

Dünyanın ağırlığına eklesek yıldızları ayı güneşi

Gene de ağır basarsın ey kalbim ey kalbimin güneşi

Ankara, 1969

Ey hep bir kelime arayan kalbim
Sonra arayan tekrar arayan kalbim.

Ey kabına sığmıyan kırlar!
Ey kabuğunda can çekişen kent!
Kimsenin efendisi değilsin kırlarda
Kendinin bile
Her şeyin kölesisin şehirlerde
Kendinin bile!

Çağırıyordu onları.
Tepelerin ardında bekleyen yalnızlık
Ürkütüyordu onların bedenlerini
Doğanın kendine mahsus diriliği
Ürkütüyordu bedenlerinin ölümcüllüğünü.

Yükseliyor güneş
Yükseliyor umutlar!

Şehri denetleyen bir dev gibi
Yükseliyor ufuktan güneş
Işığının değdiği her şey
Parlıyor
uyanıyor
canlanıyor.
Hep yarınları bekledi bu insanlar
Geldiğini hiçbir zaman farketmediler

Yeryüzünde ve gökyüzünde
Hayatın bu yüzünde ve öte yüzünde.
Ey toprak! Benim işleyen gücüm
Durmak yorulmak bilmeyen;
O benim cevherimdir ben onun mayasıyım
O benim bedenimdir ben onun ruhuyum
O tarla
Ben tohumum
O hep susar ben sözcüyüm.
Ne o uyur ne ben uyurum
Her an diriyiz
Birlikte nöbetteyiz

Bir gidip bir gelerek durmadan
Ayışığını soluyan ey deniz ey o denizin dibi
Sonra büyüten yalnızlığını kanayan yalnızlığa
kalbim gibi.