Alper Kamu – Cehennem Çiçeği

Devinimin olduğu yerde ışık, ışığın olduğu yerde kaçınılmaz biçimde gölge vardır. Hayat ışıkla mümkünse de, hayatın anlamı gölgelerde saklı durur. Zamanın ölü doğmuş çocuklarını görürsünüz karaltıların içinde. Sözcükler, suskunluklar, şarkılar, ağıtlar, yeminler, ihanetler, kahkahalar, gözyaşları, sevinçler, hayal kırıklıkları ve yüzler... En çok da yüzler. Neden söz ettiğimi biliyorsunuz. Bütün aşklar küllenir, bütün babalar ölür, bütün hikayeler biter. Birinin yıkıntıların nöbetini tutması gerekir; işte o yüzden, biri hariç, bütün çocuklar büyür.

Anneme, yıkanma ile zımparalamanın birbirinden apayrı iki faaliyet olduğunu anlatmanın imkanı yoktur. Haftanın en az iki günü bana banyo yaptırmak gibi bir âdeti olan an- nem, kan çıkmazsa para yok düsturuyla saç diplerimi ve derimi çitilerken ben de bir taburenin üstünde çırılçıplak oturur, kurbanlık koyun gibi kaderime razı, annemin işini bitirmesini beklerim. Artık tek başına banyo yapabilecek yaşa geldiğimi söyleyip durmam pek bir işe yaramaz; kendi derimi yüzebilecek hijyenik olgunluğa eriştiğime kani olmadan böyle bir şeye razı gelmesi mümkün değildir. Yıkanmaktan daha beteri, kurulanma faslıdır. Anneciğim, sinüzit olmayayım diye saçlarımı kurularken gözlerimden yaş gelir, acı içinde tepinirim. Biliyorum tabii, her şeyi benim iyiliğim için yapıyor.
O akşam, maalesef iyiliğimi her zamankinden daha fazla düşünüyor gibiydi sevgili validem. Sabun ve lif onun elinde her zaman son derece ölümcül silahlar olagelmiştir, ancak o akşam durum başkaydı. Beni saçlarımdan tutup sağa sola yatırmak suretiyle kulaklarımın arkasında, koltuk altlarımda temizlik değil de daha ziyade bir mikrop soykırımı yapıyor gibiydi. Dediğim gibi, böyle durumlarda sessizce acıya katlanıp vakarımı korumaya çalışırım ama eziyet dayanılacak gibi değildi, bir noktada acıyla bağırarak tabureden kalktım. Bakterilerle giriştiği kişisel savaşı kesintiye uğrayan annem hayal kırıklığı içinde, “Ne oluyor?” diye sordu.
“Anneciğim, istersen mikroplardan bir tanesini sağ bırakalım,” dedim. “Böylece gidip arkadaşlarına başına gelenleri anlatır, bir daha da hiçbiri bana bulaşmaya cesaret edemez.”
“Gel buraya. Üşüyeceksin,” diyerek beni kolumdan çektiği gibi tabureye oturttu ve bir maşrapa kaynar suyu kafamdan aşağı döktü. Her durumda, sabunlama faslına son vermesi sevindiriciydi.
Sterilizasyon işlemlerim tamamlanıp da pijamalarımı giydiğimde, yaşadığım tecrübeden edindiğim sayısız kazanım nedeniyle olacak, mutlu bir insandım. Bir kere, ölmemiştim, demek ki artık daha güçlüydüm. Ayrıca şimdi pavuryaların diri diri haşlanırken neler yaşadığını çok daha iyi bilmekteydim. Bunca alıştırmadan sonra ileride cehenneme intibak etmekte hiç zorlanmayacağım gerçeğini de gözardı etmemek gerekiyordu. Bana karamsar diyenler utansın. Görüyorsunuz, Polyanna gibi çocuğum.

Aşk var mıdır yok mudur, boş mudur dolu mudur, ne kokar, ne boktur?” Gülmesi biraz dinince, “Tanrı gibi düşün,” dedi babam, ki böyle bir yanıtı hiç beklemiyordum. “İnanıyorsan varolup olmaması pek önemli değildir. Ayrıca en büyük inkarcının da en inançlının da içinde bir nebze kuşku vardır. Ve elbette ki, aşk da Tanrı da ölümsüzdür.”

Yaşamak bir sanrı değilse öcalınmak gerektir,

Gölgesini kaybeden insan, gölgenin kendisine dönüşür.

evinimin olduğu yerde ışık, ışığın olduğu yerde kaçınılmaz biçimde gölge vardır. Hayat ışıkla mümkünse de, hayatın anlamı gölgelerde saklı durur

Bilirsiniz, insanlar doğar, ölür ve sonra büyür.

Birinin yıkıntıların nöbetini tutması gerekir; işte o yüzden, biri hariç, bütün çocuklar büyür.

Gölgesini kaybeden insan, gölgenin kendisine dönüşür.

Uzaktan akrabam Fransız kalecinin de isabetle belirttiği gibi ilk ve en önemli felsefi sorun hayatın yaşanmaya değer olup olmadığıydı elbette; bir kez devam etmeye karar verdikten sonra, diğerlerinin cehennemi olmayı da ağlayıp sızlanmadan kabullenmek gerekiyordu. Öte yandan insan her an yanıtını değiştirme hakkına da sahipti