Amak-ı Hayal

İşte bu bilgi yığınının altında bir gün vicdanımı tahlil ettiğim zaman, büyük bir hayretle, acaip bir karışımın içinde olduğumu fark ettim. Ben küfür ile imandan, ikrâr ile inkârdan, tasdik ile şüpheden meydana gelmiş bir şey olmuştum.

Ancak ruhun mahiyeti Kur’an-ı Kerim’de İsrâ Sûresi ile ortaya konmuş, bu meselenin insanlar tarafından çözülemeyeceği beyan edilmiştir.

“Ey dâimî, ey Dehrî, ey Evvel, ey Âhir,
Ey Bâtın, sesimi duy, ey Zâhir!
Kulun Zekeriyya’nın sesini duyduğun gibi.”

Hiç! Aklî denklem ile hakkı itiraf etmek mümkündür. Fakat bilmek, anlamak mümkün mü? Ne konuşalım? Harflerden meydana gelen dizi ile hikmetin esası bilinir mi?

Beni tanıyanlar, tanımayanlara uzak masalara kadar anlatıyorlardı.

Ben dikkatsiz insanları sevmem

– Zaman inkâr ile ilgili bir taraftır. Vücutta zaman olmaz ki! “An” olur

– Hiç kimseyi! İşte aşkın en helâk edici şekli budur

Yalnız kalbimde acayip bir ateş hissediyordum. Mahiyetini belirleyemediğim bu ateşin, beni yakıp kavurması acayip bir durumdu.

Yine hayalin derinliklerinde bir yolculuğa çıkmıştım