Albaya Mektup Yazan Kimse Yok

"Bizim dışımızda herkes kazanacak o horozdan. Bahse girecek tek kuruşu olmayan yalnız biziz."

"Horozun sahibinin yüzde yirmi hakkı var."

"Seçimlerde onlar için kendini helak ettiğinde de sana verilecek bir göreve hakkın vardı," dedi kadın. "İç savaşta canını tehlikeye attıktan sonra da emekli asker aylığına hakkın vardı. Şimdi herkes geleceğini güvence altına almış ve sen yapayalnız, açlıktan ölüyorsun."

"Yalnız değilim," dedi albay.

"Hep aynı hikâye," diye başladı kadın bir an sonra. "Biz açlığa katlanıyoruz ki başkaları yiyebilsin. Kırk yıldır hep aynı hikâye."

"Emekli aylığımın gelmesine pek bir şey kalmadı artık."

"On beş yıldır aynı şeyi söylüyorsun."

"İşte onun için," dedi albay. "Artık daha fazla gecikemez."

"Aldırma albay. Sevgiye güven."

"Yirmi yaş daha genç olsaydım farklı olurdu."

"Her zaman yirmi yaş daha genç olacaksınız," dedi doktor.

Biraz sonra ışığı söndürdü ve şimşekle yırtılan karanlıkta düşünceye daldı. Macondo'yu anımsadı. Albay Neerlandia'da verilen sözlerin yerine getirilmesini beklemişti. Uyku sersemliği içinde, sıcaktan bunalan erkeklerin, kadınların ve hayvanların, vagonların tepelerine kadar yığıldığı sarı, tozlu bir trenin geldiğini görür gibi oldu. Muz telaşıydı bu.

Yirmi dört saat içinde kasabanın çehresini değiştirmişlerdi. "Ben gidiyorum," demişti albay o zaman. "Muz kokusu içimi kemiriyor." Ve 27 Haziran 1906 Çarşamba günü saat 14.18'de, dönüş treniyle Macondo'dan ayrılmıştı. Neerlandia'da teslim olduktan sonra bir an bile huzur bulamadığını anlaması nerdeyse yarım yüzyılını almıştı.

Albay kırk yıldır paylaşılan yaşamın, paylaşılan açlığın ve acının karısını tanımasına yetmemiş olduğunu teslim etti. Sevgilerinde de bir şeylerin eskidiğini hissetti.

"Umut karın doyurmaz," dedi kadın.

"Karın doyurmaz ama insanı ayakta tutar," diye yanıtladı albay.

"Hayat şimdiye dek icat edilen en güzel şey."

"Kesinlikle gelen tek şey ölümdür albay."