Sadakat

Sayılar hareket ediyor olsalar da zaman aynı yerde donup kalmış gibi geliyordu bana.

Rüyalar ölümsüz değil, hiçbir rüya sonsuza kadar sürmüyor.

Bir sabah cehennemde, uçurumun dibinde, uyanıyorsun.

Mutlu olmayı beklemiyorum. Mutluluk insanı mutsuzluğa karşı savunmasız bırakan tehlikeli bir tuzak.

Bence beklemek çaresizliktir, belirsizliktir, acılaşmaktır, gerilmektir, deliliktir aynı zamanda.

sevmeyi bilmeyen insanların çocuğu olmamalıydı. Kendini elmas sanan teneke kalplilerin!

Çiçekler solar, kurur, atılır. Aşklar bitip tükenir, sevgiler nefrete dönüşür, canlılar ölür, gömülür, toprağa karışır. Sözler yerine getirilmez

Kara bir deliğin içine düşmüştüm, emilip yutulmak, sonra yeniden dünyaya dönmek istiyordum. Ölmek ve tertemiz dirilmek. O zaman belleksiz, boş, aynı zamanda çelik gibi sertleşmiş olacaktım ve hiçbir şey yokmuş gibi ayağa kalkıp üstümdeki tozu silkerek yürüyüp gidecektim.

İtiraf diye bir şey yoktur aslında, biraz daha anlaşılır hikâyeler ve uydurulmuş yeni yalanlarla kendine acıma ve acındırmanın sahte gözyaşları vardır.

Aldatılmak! Hem de defalarca. Onu en çok sevdiğim en güzel zamanlarımızda bile. Yıkım. Sonra inanmazlık. Kötü bir rüya gördüğünü sanıyorsun ya da aptallığın yüzünden uygun, hak ettiğin biçimde öldüğünü.

“Kötü anılar kurumuş dallar gibidir, kesip atmak gerekir ki bitki yeni sürgünler verip gelişsin,”