Tiffany'de Kahvaltı

"Çok korkuyorum Buster. Evet, en sonunda. Bu hep böyle sürüp gidebilir. Elimdekini atıncaya kadar benim olduğunu bilmemek. Kötü kırmızılıklar, bunlar bile hiçbir şey değil. Şişman kadın hiçbir şey değil. Fakat bu; ağzım o kadar kuru ki yaşamak için tükürmem gerekse, yapamam."

Kalbini bir yabaniye vermemelisin: Onları ne kadar çok seversen, onlar da o kadar kuvvetlenirler. En sonunda ormana kaçacak kuvveti kazanırlar. Ya da bir ağacın en tepedeki dalına uçarlar. Sonra daha yüksek bir ağaca. Sonun bu olur Bay Bell. Eğer kendini yabanıl bir şeye kaptırırsan, sonunda gökyüzüne bakakalırsın.

Çok sıkıcı, ama iyi olursan, aldığın cevaplar da iyi oluyor. İyi ile demek istediğim, daha doğru... Ama yasalara uygun doğruluk değil bu —eğer günün neşesine bir şeyler katacak diye düşünürsem, mezar hırsızlığı yapıp, ölü bir adamın gözlerini de çalabilirim. Her şey olabilirim, fakat bir korkak, bir gösterişçi, heyecanlı bir dolandırıcı ve bir orospu değil. Namussuz bir kalbim olacağına kanser olayım daha iyi. Bu söylediğim dindarca bir şey değil. Yalnızca hayat dersinden öğrendiğim bir şey. Kanser insanı soğuklaştırır, ama öbürü de muhakkak aynı şeyi yapar.

Bu tanıdık bir melodiydi, Holly'nin kimi zaman gitarıyla çaldığı acıklı dağ melodisiydi: Uyumak istemem / Ölmek istemem / Gezmek isterim yalnızca / Gökyüzünün çayırlarında

Doğrudan doğruya açık bir cevap gerektiren bir soru, bazı insanları korkusuzca bilgi vermeye nasıl içten bir istekle sürüklerse, onu da korunmaya doğru itiyordu.

Kişi öyle bir şey düşünmeden de birini sevebilir. Sevdiğin insanları yabancı gibi tutabilirsin hayatında, arkadaşın olan bir yabancı gibi.

İnsan yaşlandıkça düşünceyi harekete geçirme gücünü yitiriyor belki. Belki de onun için her şey aklına takılıp büyük bir yük oluyor. Gazetede ne zaman yaşlı bir adamın kendini küçük düşürdüğünü okusam, bu yükten dolayı olduğunu bilirim.