Право на жизнь. История смертной казни

Рекомендую к прочтению всем. Интересно как с исторической точки зрения, так и в качестве успокоения в эти бесчеловечные дни. Жизнь в конечном счёте становится лучше на долгой дистанции)

Кніжка простая зразумелая пазнавальная. Тамара Натанаўна не імкнецца даказаць, таму кніжка крыху нетыповая. Аўтарка проста расказвае гісторыю смяротнага пакарання, а не шукае аргументы “за” і “супраць”. Бо навошта іх шукаць, калі ў нас ёсць прычыны ўзнікнення з’явы і мы можам проста адказаць на пытанне “ці актуальныя гэтыя прычыны?”. Ці актуальныя прычыны, якія даюць права забраць права на жыццё? І ці ўсё так адназначна з вынікамі? Каб даць адказ на гэта пытанне, аўтарка прыводзіць не аргументы, а казусы. Гісторыі пра смяротнае пакаранне, якія мелі не зусім адназначныя вынікі. І справа не (толькі) ў памылках следства, а і ў пастаноўках прычын, а яшчэ канкрэтней: у замене справядлівасці на ўсялякую іншую хрэнь. Ці закон не пра справядлівасць? Ці вы лічыце, што дзяржава мае права не думаць пра справядлівасць, калі пазбаўляе права на жыццё?
Тэма важная ў Беларусі. Тэма важная. Кніжка патрэбная. Свой аргумент “супраць” я ў ёй знайшоў таксама. Гэта нашы звычаі і традыцыі і розныя ўяўленні пра тое, за што можна караць смерцю. Калі мы вырашаем, што можам пазбаўляць чалавека права на жыццё згодна з нашай сістэмай каштоўнасцей, то мы дапускаем, што людзі з іншай сістэмай каштоўнасцей, таксама маюць на гэта права. Маюць права забіць камнямі дзяўчынку за тое, што яе згвалцілі.
Але кніга не толькі ўпэўніла мяне ў тым, што ўва мне было. Яна дала адзін новы элемент. Вунь там вышэй я згадваў яго. Справядлівасць. Людзі часам хочуць, каб забойцу забілі, бо так справядліва. Не. Ні адзін твой учынак не каштуе твайго жыцця. Разумееце ў чым справа. Тут спрабуюць учынак прыраўняць да ўсяго. А яно так не працуе. Забраць усё за адзін фрагмент і сказаць, што гэта справядліва. Але. Там былі матывы, эмоцыі, пачуцці, выпадковасць. А з нашага боку – гэтага няма. Мы хочам зрабіць злачынства над злачынцам, але ён застанецца злачынцам, а мы будзем справядлівымі… Справа ў тым, што гэта не думка пра справядлівасць. Бо, калі спрабуеш думаць пра справядлівасць у такіх рамках, то чалавек павінен аддаць сваё ўсё жыццё на службу выпраўлення, працаваць на пакрыўджаных і забітых. Калі ён страціць жыццё, то ніхто нічога не атрымае. Будзе толькі страчанае. Гэта дзіўнавата называць справядлівасцю. А ведаеце як гэта называецца? Помста. Бясконцая разбуральная рака эмоцый. Рака смерці. Ён забіў яго. Яго родзічы забілі яго. Яго родзічы забілі яго родзічаў. Родзічы яго родзічаў забілі яго родзічаў. І г.д. Смяротнае пакаранне ператварае нават сапраўднага злачынцу ў пакутніка. Забойства нават законнае дае падставу помсціць далей. Не палохае. Не супыняе. Множыць смерць у геаметрычнай прагрэсіі. Хаваць пад словам “справядлівасць” слова “помста” – рыхтаваць грамадзян-фашыстаў, якія ў патрэбны момант пойдуць дохнуць акупантамі ў чужую краіну.
Канешне, у кнізе вось гэтых разважанняў думак з мінулага абзацу няма. Тамара Натаўна не цісне эмоцыямі ці аргументамі. Яна часцей проста згадвае пра сэрца, каб не пускацца ў разважанні і не ператвараць кнігу ў тыповую і максімальна аўтарскую, пакідаючы ёй аб’ектыўнасць. Але штурхае яна на такія думкі. Штурхае. Помста… - вяршыня крывадушша.
Чытайце)) Жывіце. Любоў пераможа.

Не советую читать