Türk Siyasi Tarihi

ise, bunu yerine, kendi “devrimci” çabalarıyla iktidarı ele geçirdi. Gerçekten de, İmparatorluk kurumu dışından gelen bir toplumsal grubun, saltanatın özüne meydan okuyan bir tez ve ideoloji kullanarak denetimi ele geçirmesine Osmanlı tarihinde ilk defa rastlanıyordu. (Jön Türkler saltanatı sonlandırmadılar. Fakat bunu, saltanatı benimsedikleri için değil, pratik nedenlerle yaptılar).

ışarıdan bakıldığında, iktidar partisi, Osmanlıcılığı resmî ideolojisi olarak benimsemişe benziyordu. Osmanlıcılık, ırkı, dini veya etnik kökeni gözetilmeksizin tüm Osmanlılara eşit vatandaşlık hakkı tanınması fikri üzerine kurulmuştu. Oysaki iktidar partisi aslında daha özgün bir ideolojiyi biçimlendirmekle meşguldü. Bu ideoloji, milliyetçilikti. Milliyetçilik, politik açıdan antiemperyalizmin, ekonomik alanda ise devletçiliğin benimsenmesi ve bu ikisine Türkçülüğün eklenmesiyle meydana geliyordu.

u ilk meşrutiyet denemesinin başarısızlıkla sonuçlanmasının temel nedeni, o dönemde padişahın yönetimi altında bulunan iktidardaki siyasal seçkinlerin, ellerindeki gücü halkın temsilcileriyle paylaşmak istememeleriydi

1876 Anayasası, Türkiye’nin modern politik sisteminin resmî başlangıcı olarak kabul edilmektedir.1