Тірі адамға көп екен дүниенің азабы,
соны ұққанда көзімнен жас сорғалап ағады.
Көргені — азап адамның, Жер дегенің — бір тамұқ,
көрмей адам ізгілік, өмір өтер бұлтарып.
Бұл дүниеге келген соң қалмас ешкім мәңгілік,
тек жұлдыз бен Күн ғана қайта туар жаңғырып.
Бақ бергенде құдайым таңдамайды адамын,
оңға басып бір ісі, өрге аттайды қадамы.
Жылқы мен қой, түйеден дәулет жиған ер еді,
енді содан сүт сауып бақ-ырысқа кенеді.
Ердің пейілі бұзылды байлық жиып талғамай,
дүниеге кұлайды қызыл көрген қарғадай.
Ішпей-жемей байлық жиып, зар жылайды сараңдар,
сараңдықтың кеселінен жырақ болғын, адамдар!
Мал-мүліктен басқа ой жоқ дүниеқор адамда,
бұралқы иттей қарайды ол жақын туыс, жаранға.
Дүние үшін діннен безіп, акыл-естен танады,
осы жолда баласын да құрбандықка шалады.
Білімдінің сөзімен бұзу оңай торды да,
ақыл сөзді сіңірсең, жоғалмайтын сол мұра!
Кеуде кермес есті адам, жылу берер жанары,
ақымақты мақтасаң, ақыл-естен танады.