Цырк

Ты не хочаш быць моцнай, радзіма,
Я ўгадала?
Ты хочаш, каб паэт сказаў за цябе,
Каб шкадаваў цябе,
Каб выціраў табе слёзы,
І ўсім пяяў,
як ты пакутуеш
і якая ты малайчына?..
Праўда, радзіма?

Але ты мяне не слухаеш,
Ты зноў скардзішся свайму паэту.

Цела паэткі табе не патрэбна.
І я забіраю яго сабе.

мы ўмеем усё
парай нажніцаў
мы рэжам
адзін на дваіх белы аркуш

мовы

нараджаем сусвет
вострымі лёзамі
сваіх языкоў

Цела паэта належыць яго радзіме.
Абяздоленая зямля прамаўляе ротам паэта,
Вочы паэта бачаць несправядлівасць пакутаў,
А вушы чуюць крыкі нявіннай ахвяры.
Валасы паэта становяцца дуба,
Ногі паэта прарастаюць дубамі,
А далоні паэта сціскаюцца ў кулакі.
І ў яго жылах закіпае кроў:
як можна дапусціць столькі гора?!

Бясспрэчна, цела паэта належыць яго радзіме.
Хіба ўмее радзіма нешта сказаць без яго?!

страх ніколі не мае рацыі,
страх ніколі не памыляецца.

Альгерд п’е каву
курыць цыгарэту
садзіцца зноў
нанізваць словы
як мятлікаў
на шпількі тэксту
мятлікі
просяцца ў рукі самі
але ўсіх не спаймаеш