De voddenkoningin

Het meest ontluisterend is misschien nog wel dat ik altijd gedacht heb dat mijn succes voortkwam uit alle liefde die ik in mijn handel stopte en die ik als het belangrijkste element van mijn werk beschouwde. Ik dacht dat vooral die passie het succes bepaalde. Terwijl het erop lijkt dat die nergens voor nodig is, er wordt veel meer verdiend door hen die door geldzucht en niet door liefde gedreven worden.

De hele mode-industrie is een totaal doorgefokte business, waarbij niemand zich druk lijkt te maken over de roofbouw die gepleegd wordt op de aarde. Al dat katoen en al die verf en chemische producten die gebruikt worden voor spul dat we in wezen niet nodig hebben. Er is een enorme voorraad beschikbaar, tweedehands, niet alleen om een warm wolletje aan te trekken, maar ook echt mooie kleren, waarin men kan schitteren.

Omdat ik ervan houd de grauwigheid van het dagelijks bestaan kleur te geven en ik alles aangrijp om van het leven iets feestelijks te maken. Omdat er zoveel mooie jurken, hoeden, tassen, schoenen zijn die een tweede leven verdienen.

Als je getuige bent van schoonheid, krijg je weer hoop

De vernieuwingsdwang is misschien wel het grootste gif van onze tijd. Mensen laten zich aanpraten dat ze steeds weer nieuwe rotzooi nodig hebben, alleen om een dolgedraaide economie gaande te houden. Ik doe daar niet aan mee, integendeel, ik heb er mijn werk van gemaakt het verleden te recyclen. Mijn handel was een statement tegen de verspilling en ik heb bewezen dat dat op een glamourachtige wijze kon.

Zelfs de grammofoon met de jazzplaten heb ik niet weggedaan, net zomin als de paspop met de elegante groene cocktailjurk van kledingkeizer Cristóbal Balenciaga, de ‘master of us all’, mijn dierbaarste bezit, niet alleen omdat de jurk door hem gemaakt is, maar ook vanwege de herinnering aan de vroegere eigenaresse, mevrouw Rosenbaum.

De wereld was vol angstige als volwassenen vermomde kinderen.