Думан Рамазан

бiр нәрседен қорқамын! – дедiм әңгiменi басқа арнаға бұрғым келiп.

– Неден?

– Ғашықтықтан... Ғашық болып қалудан. Ғашықтықтың азабынан.

Қарақотырлана бастаған махаббат жарасын тағы да өзің тырнай қанатып, жанымды жаралап кеттің!..

Жастығың мен сұлулығыңнан жасқанып, бiрден желдей үйiрiп әкетуге батылым жете бермеген. Шоқтай жанған жанарыңдағы жарқыл да өңменiмнен өткендей, жiгерiм жасып, алыпқашпа көңiлiм жүнделген түйедей жуасып сала беретiн.

Алғашында құмарлық, пәндәуи ойлар басым болатын. Бiрте-бiрте жақсы көру сезiмдерiм ояна бастады. Кейде өзiмдi-өзiм кiнәлап, күстаналайтынмын.

“Бұл пендешiлiк емес, нәпсiқұмарлық! – дейдi iшкi ойым. – Сен құлсың. Нәпсiнiң құлысың! Азат емессiң! Егер нәпсiңдi тыймасаң, өмiрден құл боп өтесiң. Адам еркiндiктi сүймей ме?!.. Сондықтан нәпсiңдi тый! Нәпсiңнiң патшасы бола бiл!.. Сәждеге, намазға жығыл. Алланы сүй! Аллаға деген махаббатың оянсын!

Сен Аяулым десе, аяулы едің-ау!.. Атыңа затың сай еді!..
Біз екеуміз беймезгілде кездесіп, бейуақытта қоштасқан ғашықтар... жо.. жоқ... бейбақтар едік!..

Сіздің қауіпіңіз шындыққа айналды, өзім имандай сенген орыс елі тұқымымызды тұздай құртпақ!..

Абайдың ажалына асыққаны да тегін емес еді. Қырқын берген күннің ертеңінде тұла бойы тұңғышы Ақылбай да мына жарық жалғанмен қош айтысты.

Көрген түсі дәл келді

Қазақтарды тез арада орыстандырып, шоқындыру керек. Көнбесе, жер бетінен жойып жіберіңдер!»

Тірлік арты өлмек-ті, сабырлық қылсақ керек-ті»,