Таццяна Нядбай

за сваё жыццё
тры жыцці ён ужо пражыў,
хоць ні дома, ні дрэва, ні сына няма,
але
яго так закручвалі
шалёныя віражы –
ён заходзіў у душ, а вынырваў у Па-дэ-Кале

уначы ён піў – намагаўся заснуць,
але хтосьці знадворку па шыбах вадзіў ножыкам,
ён заплюшчваў вочы, ён не хацеў на вайну,
а вайна прыйшла і лягла да яго ў ложак

і яшчэ да таго, як гарошыну
сонца з нетраў сваіх выбухам
выкіне на небасхіл
ты маўчыш, агаломшаная
мантру – мілы, мілы, мілы
бязгучна – рыбаю
адкрываеш рот –
паўтараеш, параненая ў жывот
шчасцем

мужчыны разварочваюцца на сто восемдзесят
і рашуча вяртаюцца на свае колы
мужчыны не любяць пісаць лістоў, а ўвосень
з садовых яблыкаў робяць віно, уколам
нажа рассякаючы плоць і, захмялелыя
з вуснаў прагна злізваюць шэпты словаў
і скура, як сонца ў зеніце, сляпуча-белая
і госпад кладзецца побач, плячом пад голаў